Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί την αρχή του τέλους της οθωμανικής ηγεμονίας στα βαλκάνια. Δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια για ξεσηκωμό. Ήταν η πιο οργανωμένη, με αίσθημα ένωσης και κοινού σκοπού μεταξύ των Ελλήνων, σε μία σωστή χρονική συγκυρία στην παγκόσμια σκακιέρα.
Γιατί όμως θυμόμαστε την αρχή της επανάστασης; Μνημονεύουμε τη χρονιά του ξεσηκωμού αντί για την εδραίωση και διεθνή αναγνώριση του ελληνικού κράτους. Η απάντηση είναι, ότι η παλιγγενεσία συμβαδίζει με διαμάχες μεταξύ των φατριών, τη δολοφονία του Καποδίστρια, τη φυλάκιση των Νικηταρά και Κολοκοτρώνη και την επιβολή ξένης άρχουσας τάξης.
Το ελληνικό έθνος μπορεί να λυγίσει αυτοκρατορίες όταν είναι ενωμένο. Να χαραχτεί στη μνήμη των λαών ως υπερασπιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας ακόμη και όταν οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μηδαμινές. Αλλά μετά από τις κωδωνοκρουσίες, ο εχθρός παραμένει συνήθως εντός των πυλών. Μετά από 200 χρόνια αποτελεί ακόμα ευχή να αποτάξουμε την τάση για διχογνωμίες, μικροσυμφέροντα και προσωπικά οφέλη, όπως έκαναν οι εθνικοί μας ήρωες με τη διπλή τους θυσία. Την πρώτη απέναντι στους ξένους εχθρούς και τη δεύτερη απέναντι στους φίλιους.
Γιδαράκου Μαρία
Γεωπόνος – Αρχιτέκτονας Τοπίου
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
- Γεωπόνος – Αρχιτέκτονας τοπίου
- Διδάκτωρ Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης