Θυμήθηκα.. και συλλογιέμαι και αναπολώ..
κι αν μια επανάσταση διδάχθηκα του 1821 την Οθωμανική Αυτοκρατία που εξέδιωξε..
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες σήμερα αιώνες πάλι και μετά..
σε μια πατρίδα επιμένω, εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά..
γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές.. γι΄αυτήν και η περηφάνεια..
για εκείνη που μου δίδαξε.. σαν βράχος να αντιστέκομαι.. σαν κύμα να διεκδικώ..
σαν βράχος να υπομένω..
Δε θα ήθελα να σταθώ σε μια απλή εξιστόρηση των γεγονότων της Επανάστασης του 1821, όχι γιατί είναι μικρότερης σημασίας, αλλά γιατί πιστεύω πως ο απόηχος αυτού του αγώνα είναι κάποια σημαντικά μηνύματα στα οποία θα ήθελα να αναφερθώ.
Μηνύματα που ακόμα και σήμερα, ίσως περισσότερο σήμερα σ’ αυτή την εποχή που ζούμε, έχουν μεγαλύτερη αξία. Αξίες και ιδανικά που χαρακτήριζαν τους αγωνιστές εκείνους, μιας άλλης εποχής αγωνιστές, που ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό και στάθηκαν φωτεινά παραδείγματα στην ιστορία της φυλής μας.
“Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς” θα πει ο Κολοκοτρώνης και κάποιος άλλος απλός άνθρωπος θα πει “με τους τρελλούς πάει μπροστά η ζωή”, τους τρελλούς που αψηφούν την πείνα, τις κακουχίες, τον πόνο, τον θάνατο κι αγωνίζονται σ’ έναν αγώνα που για πολλούς ήταν από πριν άνισος και καταδικασμένος.
Κι όμως “η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος” θα γράψει ο Διονύσιος Σολωμός.
Οι υλικές δυνάμεις, οι πειρασμοί θα υποκύψουν για άλλη μια φορά μπροστά στην ηθική και συγχρόνως τολμηρή προσωπικότητα του κάθε αγωνιστή. Του κάθε αγωνιστή αλλά και όλων μαζί. Το θαύμα της Ελληνικής ομοψυχίας.
“Τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι” θα πει ο Κολοκοτρώνης. “Τόσο τρομάξαμε τους Τούρκους όπου ακούγαν Έλληνα κι έφευγαν μίλια μακριά. Κι αν αυτή η ομόνοια εβαστούσε άλλους δυο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και ως την Κωνσταντινούπολη”.
“Είμαστε στο εμείς” θα πει ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του. Στο εμείς και όχι στο “ΕΓΩ”. Ο αγώνας για το μέσα μας, να, αυτό πρέπει να κερδίσουμε.
Και λέγει ο Μιαούλης στο μικρό μπουρλοτιέρη: “Σε μια λεύτερη πατρίδα η σκοτεινιασμένη ψυχή δεν έχει τόπο”.
Η υπέρβαση από τα προσωπικά πάθη και τις φιλοδοξίες του καθενός στον κοινό αγώνα, στον κοινό σκοπό, στο κοινό όραμα, ετούτο είναι το ζητούμενο τότε και διαχρονικά.
Μια ελεύθερη πατρίδα κατοικημένη από ελεύθερους ανθρώπους, όχι μόνο από τον ξένο ζυγό μα και εσωτερικά ελεύθερους. “Ελεύθεροι πολιορκημένοι και Μεσολόγγι”, πανανθρώπινο σύμβολο ,σύμβολο αντίστασης, σύμβολο του μεγαλείου της ψυχής.
Η ηθική ελευθερία αγαπητοί Συνέλληνες είναι το πιο ισχυρό καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής, που πολιορκείται από τη φυσική βία.
Τιμή και δόξα λοιπόν στους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821!
Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες!
Σοφία Θεοδοσιάδη
Εκπαιδευτικός
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Σοφία Θεοδοσιάδη, απόφοιτος της Αρσακείου Ακαδημίας, υπήρξε εκπαιδευτικός από το 1972 έως το 2005. Εργάσθηκε επί σειρά ετών στο Λύκειον Φιλοθέης, στην Ελληνοελβετική Σχολή, κατόπιν στην Ειδική Αγωγή ως μεταπτυχιακή παιδαγωγός σε παιδιά με σύνδρομο Down και επί μια εικοσαετία σε σχολεία δημόσιας εκπαίδευσης της Πάτρας.