Θέμα: Οι σημερινοί διωγμοί των Χριστιανών στην Εγγύς και Μ.Ανατολή και στην Β.Αφρική. Το χρέος της Διεθνούς Κοινότητας, Πολιτικής και Θρησκευτικής.
Ομόφωνη Απόφαση Διοικητικού Συμβουλίου Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού – Καριπείου Μελάθρου Θεσσαλονίκης (Συνεδρία 124, της 4ης Ιουνίου 2015)
1. Σημερινά πειστήρια
i. Η Διεθνής Κοινότητα και, ιδία, η Ελληνική Κοινή Γνώμη είναι παρατηρητές εναγώνιοι βιαίων αλλαγών στον “γεωπολιτικό χάρτη” της καθ’ ημάς Ανατολής, επί τριετία ήδη. Οι βιαιότητες συνεπάγονται de facto αλλοιώσεις στο “θρησκευτικό χάρτη” της. Πλήττονται ιστορικοί Θεσμοί, Επαρχίες, Κοινότητες, Ιδρύματα, Ναοί, Μονές και Ι.Προσκυνήματα αυτοχθόνων Χριστιανών διαφόρων δογμάτων, κύρια Ελληνοορθοδόξων, Ασσυρίων και Αιγυπτίων Κοπτών Χριστιανών, π.χ. Ελληνοορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας στη Συρία και στο Ιράκ, Ελληνοορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας (Λιβύη), Πατριαρχείο Κοπτών στην Αίγυπτο και αλλού της Αφρικής.
ii. Κείνται οι εδώ Χριστιανικές Κοινότητες υπό τον ενσυνείδητο διωγμό του ισλαμικού εξτρεμισμού, σουνιτικής εκδοχής και παραδοχής. Το γεγονός, αναλυόμενο, συνιστά μορφή θρησκευτικής γενοκτονίας, μείζονος ηθικής σημασίας και από εκείνη της φυλετικής γενοκτονίας. Οι Τζιχαντιστές, ως κήρυκες, “λόγω και έργω”, του τζιχάντ (τζιχάντ = ιερός πόλεμος, κατά το Κοράνι), επικαλούνται, προς αιτιολόγηση των βιαίων δράσεών τους, τις, κατ’ αυτούς, εντολές του Κορανίου για, επί λέξει, “αποκεφαλισμό όλων των απίστων”. Συνεκδοχικά, είναι ιερό καθήκον τους και η εξαφάνιση από προσώπου γης των θρησκευτικών μνημείων λατρείας, ιστορίας, τέχνης και πολιτισμού των “απίστων”, π.χ. ανατίναξη της Εκκλησίας της Παρθένου Μαρίας σε ασσυριακή κοινότητα και της Καθολικής Μονής Αγίου Ιουλιανού στο Χομς της Συρίας, τοποθετώντας εκρηκτικά ή πλήρης καταστροφή της Ορθοδόξου Μονής της Αγίας Θέκλας στο χωριό Μαλούλα, κάποια χιλιόμετρα έξω από τη Δαμασκό, του 4ου μ.Χ. αιώνα. Εδώ οι κάτοικοι μιλούν την αραβική και αραμαϊκή με τον αρχαιότυπό της˙ ή ο λεηλατημένος Ναός του Αγ.Γεωργίου Τριπόλεως της Λιβύης˙ ή άλλοι πυρπολημένοι Ναοί Ορθοδόξων Χριστιανών.
iii. Τις, ακραίας ερμηνείας μέχρι παρερμηνείας, θέσεις αυτές πρακτικοποιούν -νέοι άνθρωποι αυτοί, δυστυχώς- in citu σε συνεχόμενα γεωγραφικά διαμερίσματα στο Ιράκ και στη Συρία (αποκαλούν την Οργάνωσή τους Ισλαμικό Κράτος), στην Αίγυπτο, όπου και η Χερσόνησος του Σινά, στη Λιβύη. Εκπρόσωποί τους, εκπαιδευμένοι πνευματικά και πολεμικά, εμφανίζονται, σποραδικά, και αλλού της Υφηλίου. Κύρια δρουν στην Ευρώπη δια των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ιταλία, η Μάλτα, η Ισπανία και η Γαλλία είναι τα φυσικά περάσματά τους. Κύρια, η Ελλάδα και η Ιταλία.
Εκμεταλλεύονται τη γεωγραφική γειτνίαση και το ανωτέρας ποιότητος πολιτισμού Ευρωπαϊκό περιβάλλον. Ελκύουν ειδικά τις ροές αυτές το οργανωμένο στην Ευρώπη μουσουλμανικό στοιχείο -ένα μέρος αυτών διαθέτει ήδη συγγενικούς δεσμούς εδώ- και η υπεράγαν ουδετερότητα Κρατών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ως Λαϊκών Κρατών, έναντι των Αρχών της Χριστιανικής Ευρώπης του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Οι Χριστιανικές -μοναδικές- αρετές “αγαπάτε αλλήλους” και “τους εχθρούς υμών” εξοργίζουν “έργω” κατά των Χριστιανών τους Τζιχαντιστές. Εν τω μεταξύ, το επίσημο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα αδιαφορεί γι’ αυτές. Είναι, προφανώς, απασχολημένο με σοβαρότερα θέματα: αυτά της νομισματικής ιδεολογίας και πρακτικής του ευρώ.
iv. Φυσικά, δεν εξαιρούνται από τις βίαιες πράξεις των Τζιχαντιστών και αντίθετοι προς αυτούς, ως καθαρούς – ακραίους σουνίτες, άλλοι μετριοπαθείς κλάδοι πιστών του Ισλάμ ή οπαδοί αρχαίων συγκριτιστικών θρησκευτικών αντιλήψεων. Προς αυτούς, μάλιστα, φέρονται με ιδιάζουσα σκληρότητα, πριν τον αποκεφαλισμό τους, π.χ. Σιίτες, Αλεβήδες, Δρούζοι, Μπεκτασήδες, Κούρδοι θρησκευόμενοι, Γιαζίτζι κ.α.
2. Ιστορική αλληλουχία
i. Τα σημερινά γεγονότα έχουν πανομοιότυπη ιστορική αλληλουχία προς εκείνα, υπό άλλες γεωπολιτικές συνθήκες, των τελών του 19ου και των αρχών και μέσων του 20ου αιώνα. Σημαδιακές χρονολογίες: 1860, 1882 (Έλληνες Αλεξάνδρειας και Καϊρου), 1915-1918, 1922-1923, 1939, 1955, 1965, 1974 (Ρωμιοί, Ασσύριοι, Εβραίοι, Αρμένιοι, Κύπριοι κ.α.). Γεωγραφικά επίκεντρα τότε, συνορεύοντα με τα σημερινά: Μ.Ασία, Πόντος, Κωνσταντινούπολη, Θράκη, Κύπρος και Φυσική Συρία (σημ. Συρία, Λίβανος, Παλαιστίνη, Υπεριορδανία). Η Συρία μνημονεύεται εδώ, λόγω της εκείθεν προσφυγικής επικαιρότητος. Η Συρία τότε φιλοξενούσε ανθούσες Ελληνοορθόδοξες Κοινότητες στην Αλεξανδρέττα, στη Βηρυττό, στο Χαλέπι, στη Δαμασκό. Αυτές ετύγχαναν της προστασίας των Σύρων, ιδίως όταν υποδέχονταν προσφυγικά κύματα από τα μόλις προμνημονευθέντα γεωγραφικά διαμερίσματα, από το 1915 κ.ε.
ii. Υπαίτιος της τραγωδίας εκείνης υπήρξε ο ισλαμικός, σουνιτικού τύπου, εξτρεμισμός στο νεοϊδρυθέν κράτος της Τουρκίας. Θύματα τραγικά υπήρξαν οι αυτόχθονες -μετέπειτα προσφυγικές, όσες επέζησαν- Χριστιανικές Κοινότητες Ρωμιών, Αρμενίων, Ασσυρίων και άλλων πρωτοχριστιανικών καταλοίπων-ομάδων, όπως και εβραϊκές Κοινότητες.
iii. Ο θρησκευτικός εκείνος εξτρεμισμός, υπό την επίσημη του Κράτους ιδεολογία τότε του Νεοτουρκισμού, επανεμφανίζεται, δυστυχώς, ο ίδιος και σήμερα, με άλλα διεθνή και τοπικά χαρακτηριστικά. Είναι αυτά των Τζιχαντιστών Σουνιτών, υπό την ευρύτερη προστασία, πέραν των άλλων, της νεοοθωμανικής ιδεολογίας και θεωρίας, δηλ. της ενότητος Λαών και Κρατών και επιτοπίων πολιτισμών στη βάση του Ισλάμ, με ηγέτιδα κεντρική και περιφερειακή συνεκτική δύναμη μια νεοοθωμανική Τουρκία.
3. Τα αίτια των σημερινών διωγμών των Χριστιανών
i. Σύμφωνα με το διεθνή οργανισμό “OPEN DOORS”, στην τελευταία ετήσια έκθεση του World Watch List – WWL 2015, η κύρια αιτία διωγμών των Χριστιανών παγκοσμίως είναι ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Συνιστά αυτός την κυρίαρχη θρησκευτική ιδεολογία στις 40 από τις 50 πιο επικίνδυνες χώρες για Χριστιανούς (π.χ. Ιράκ, Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη, Κένυα, Νιγηρία, Αιθιοπία, Σομαλία, Υποσαχάρια Αφρική).
ii. Εφέτος, κατά την WWL 2015, στον Κατάλογο των 50 πλέον εχθρικών Κρατών για Χριστιανούς, προστέθηκε, δυστυχώς, και η Τουρκία. Κατέχει η Χώρα αυτή την 41η θέση. Κυρίαρχη ισλαμική ιδεολογία εδώ είναι αυτή του σουνιτισμού. Το 90% περίπου του όλου πληθυσμού τουρκικής, κύρια, φυλής είναι Σουνίτες. Υφίστανται και 40 άλλες μουσουλμανικές παραφυάδες, ολιγάριθμες ή πολυάριθμες, φανερές ή κρυφές, κατά ηλεγμένες τουρκικές έρευνες, καταγεγραμμένες στα επίσημα πρακτικά της Εθνοσυνελεύσεως, επί πρωθυπουργίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.
iii. Επίσημοι εκφραστές του σουνιτισμού στην Τουρκία, τα τελευταία δέκα χρόνια, είναι οι δύο επικεφαλής του μέχρι πρότινος πανίσχυρου κυβερνώντος Κόμματος, ο Πρόεδρος της Χώρας Ρ.Τ.Ερδογάν και ο Υπουργός Εξωτερικών, τώρα Πρωθυπουργός Υπηρεσιακός, Καθηγητής Α.Νταβούτογλου. Είναι οι δύο αυτοί εισηγητές και εκτελεστές του ιδεολογήματος, της θεωρίας του νεοοθωμανισμού. Πεδίο εφαρμογής η Ανατολή (Ασία, Αφρική, Εγγύς και Μέση Ανατολή) και η Νοτιοανατολική Ευρώπη, τα “Οθωμανικά Βαλκάνια”. Εδώ, μάλιστα, για λόγους συμβολικούς οθωμανικής παρουσίας και κληρονομιάς επί 400 χρόνια (περίοδος τυραννίας και απανθρωπιάς έναντι των επιτοπίων χριστιανικών Ορθοδόξων και μη λαών) έχουν επιδοθεί στην ίδρυση νέων και στην ανακαίνιση ιστορικών τζαμιών και άλλων ιδρυμάτων, με ανάλογες δράσεις, όπως και στη μετατροπή Ορθοδόξων ιστορικών Ναών (π.χ. Αγία Σοφία Τραπεζούντος και Νικαίας) σε τζαμιά, προς αναβίωση της οθωμανικής αυτής μαρτυρίας. Το Ισλάμ στην υπηρεσία της εξωτερικής πολιτικής.
iv. Η αμφίσημη πολιτική της σημερινής Τουρκίας, στην αρχή της σουνιτικής νεοοθωμανικής ιδεολογίας, εξέθρεψε ή ενίσχυσε, σύμφωνα με επίσημα πειστήρια ειδικών ερευνητών και αναλυτών, το κίνημα του Τζιχάντ στο Ιράκ και στη Συρία και στην Αίγυπτο και στη Λιβύη με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Σκοπός; Η αποδυνάμωση των Αλεβιτών μουσουλμάνων της Συρίας προς επαύξηση της σφαίρας περιφερειακής επιρροής και, βέβαια, κατ’ εξοχήν ο άμεσος έλεγχος των τριών συνεχομένων γεωγραφικά συμπαγών αυτονόμων Κουρδικών Καντονίων της Συρίας (Αφρίν, Κομπάνι, Τζαζίρα στην περιοχή Ροζάβα). Κείνται στα άμεσα σύνορα προς Τουρκία και προς Ιρακινό Κουρδιστάν. Εξάλλου, είναι δεδομένο το πολιτικό-θρησκευτικό κίνημα των Κούρδων εντός Τουρκίας. Όπου διαβιούν περί τα 30 εκατομμύρια Κούρδοι, το μισό περίπου του όλου πληθυσμού της Χώρας, με πρωτεύουσα το Ντιγιάρμπακιρ, στη Νοτιοανατολική Τουρκία. Δηλαδή, στα άμεσα σύνορα με το Ιρακινό και Συριακό Κουρδιστάν. Περί τα 5 εκατομμύρια και πλέον Κούρδοι, με διάφορες αιτίες, έχουν εγκατασταθεί, κατά καιρούς, στη Μείζονα Κωνσταντινούπολη.
v. Αποτέλεσμα του παντοειδούς και ανομοιογενούς αυτού μείγματος είναι η νέα τραγωδία ανθρώπων, εξαιτίας της πολιτικής και στρατιωτικής αστάθειας στο τρίγωνο Τουρκία – Ιράκ – Συρία. Οι προεκτάσεις εντός των τριών αυτών επισήμων κρατικών οντοτήτων και κύρια στα αστικά κέντρα, όπου υπερτερεί το Κουρδικό στοιχείο ή έχει δυναμική παρουσία, αλλά και πέραν αυτών, είναι κλιμακωτές και ανεξέλεγκτες. Συνέπεια άμεση νέα προσφυγικά κύματα και νέες διώξεις. Θύματα είναι και πάλι Χριστιανικές Κοινότητες, μεταξύ πολλών άλλων μετριοπαθών μουσουλμανικών Κοινοτήτων. Ο “Χριστιανικός Χάρτης” εδώ αλλοιώνεται, επιπλέον, εις βάρος των Χριστιανών αυτοχθόνων κατοίκων. Τα εναπομείναντα ίχνη Χριστιανικών Εστιών βαίνουν προς εξαφάνιση, σχεδόν. Η εξέλιξη αυτή είναι ευκταία για το ακραίο-καθαρό Ισλάμ, ιδίως για το Σουνιτικό, λόγω προϊστορίας και πλειοψηφίας. Άρα, η κατάσταση θεωρείται δύσκολα αναστρέψιμη, παρεκτός ενός εκτάκτου γεγονότος, ούτως ώστε ο Χριστιανισμός εδώ να μην είναι αντικείμενο πλέον μόνο της ιστορικής έρευνας αλλά και ζώσα μαρτυρία.
4. Οι επιπτώσεις στη ζωή των Πρεσβυγενών Ελληνοορθοδόξων Πατριαρχείων της Ανατολής με τις Επαρχίες, τις Κοινότητες, τα Ιδρύματα και τα Ι.Προσκυνήματά τους
i. Τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της “καθ’ ημάς” Ανατολής είναι 4: Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Μνημονευτέα, επίσης, η Αυτόνομος Αρχιεπισκοπή Θεοβαδίστου Όρους Σινά, με κέντρο την ιστορική Ι.Μονή Αγ.Αικατερίνης του Σινά. Συνιστούν οι θεσμοί αυτοί τις αρχαιότερες κοιτίδες Χριστιανισμού στην Ανατολή. Συνιστούν ζωντανούς οργανισμούς-μάρτυρες της Οικουμενικής Χριστιανικής Ιστορίας και Κληρονομιάς, μοναδικού πνεύματος και πολιτισμού.
ii. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στην τοπική, εντός της Τουρκίας, δικαιοδοσία του περιλαμβάνει σε Επαρχίες, Κοινότητες, Ιδρύματα και Ι.Προσκυνήματα ό,τι απέμεινε ή παλινορθώθηκε μετά τις χρονιές δοκιμασίας μεγάλης 1922, 1923, 1939, 1955, 1965 κ.ε. Θυμίζουν αυτές μαύρες ιστορικές σελίδες όχι μόνο φυλετικής αλλά κύρια και θρησκευτικής γενοκτονίας. Θύματα, πέραν των Αρμενίων, Ασσυρίων, Εβραίων κλπ., υπήρξαν περί τα δύο εκατομμύρια αυτόχθονες Ρωμιοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Στη Νομαρχία Κωνσταντινουπόλεως, π.χ., διαβιούσαν στις αρχές της δεκαετίας του ’50 (1950-1955) περί τις διακόσιες χιλιάδες.
Δυστυχώς, οι συγκυρίες του σήμερα, εδώ, των προμνημονευθέντων όλων δοθέντων, δε μπορούν να εκτιμηθούν ως οι καλλίτερες ακόμη και για τις μουσουλμανικές μετριοπαθείς συσσωματώσεις, πόσο μάλλον για τις μη μουσουλμανικές μειονότητες. Είναι οι διαβεβαιώσεις και τα προσήκοντα, ακόμα και πολύ αυστηρά, μέτρα του επίσημου Κράτους ικανά για μια εγγυημένη ασφάλεια και ελεύθερη άσκηση της πνευματικής αποστολής των εδώ; Το ευχόμαστε να είναι.
iii. Το συνορεύον προς το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως Ελληνοορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας στη Συρία, στο Ιράκ και στο Λίβανο κείται σε άμεσο κίνδυνο, λόγω εχθροπραξιών και του μουσουλμανικού εξτρεμισμού των Τζιχαντιστών, εντός της κανονικής δικαιοδοσίας του. Πολλές Επαρχίες και Κοινότητες έχουν διαλυθεί. Ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης διαμένει πρόσφυγας στη Βηρυττό του Λιβάνου, εγκαταλείψας την Έδρα του στη Δαμασκό. Η πρώτη ιστορική Έδρα του κείται στην Τουρκία˙ η Αντιόχεια. Οι Συροορθόδοξοι και ολίγοι Ελληνοορθόδοξοι, όπως και Χριστιανοί άλλων Δογμάτων μαζί με πολυπληθείς μετριοπαθείς μουσουλμάνους Αλεβήδες κ.α., πήραν το δρόμο της προσφυγιάς στο Λίβανο, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική κ.α. Ο Μητροπολίτης Χαλεπίου Παύλος του Πατριαρχείου Αντιοχείας και Μητροπολίτης άλλου Χριστιανικού Δόγματος, απαχθέντες από τους Τζιχαντιστές καθ’ οδόν προς τις έδρες τους, αγνοούνται εισέτι, επισήμως. Ιερά ιστορικά Προσκυνήματα-Μοναστήρια της Ορθοδοξίας έχουν εγκαταληφθεί ή καταστραφεί και πυρποληθεί ή υποστεί μεγάλες ζημιές. Οι μοναχικές Αδελφότητες ανδρών και γυναικών κείνται σε πλήρη ανασφάλεια, αποδεκατισμένες˙ ωσαύτως, οι κληρικοί. Ανυπολόγιστη και απερίγραπτη Χριστιανική, ανθρώπων και τόπων λατρείας, τραγωδία, συνέχεια εκείνης του 1922 κ.ε.˙ πολύ δυστυχώς.
iv. Στη γεωγραφική συνέχεια (Ισραήλ, Παλαιστίνη, Ιορδανία) κείται η τοπική δικαιοδοσία του Ελληνοορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Εδώ υπάρχει στοιχειώδης προσωρινή ηρεμία και αίσθηση ασφάλειας. Το σημερινό πρόβλημα του Πατριαρχείου αυτού καθ’ εαυτό είναι η εσωτερική της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος και του αραβοορθόδοξου Ποιμνίου του διαίρεση. Ένας Πατριάρχης είναι εν ενεργεία και ο προκάτοχός του σε ειρκτή εντός του κεντρικού Μοναστηριού – έδρας του Πατριαρχείου, υπαιτιότητι του εν ενεργεία Πατριάρχου, ως δεσμοφύλακός του. Επιπλέον, υφίσταται, ως μη ώφειλε, ακοινωνησία πνευματική στις σχέσεις των δύο Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων για το ζήτημα της δικαιοδοσίας περί το Κατάρ, υπαιτιότητι του δευτέρου.
v. Επισφαλής είναι η κατάσταση στην Έρημο της Χερσονήσου του Σινά. Εδώ εδράζεται το Παγχριστιανικό Προσκύνημα – ιστορική Μονή της Αγ.Αικατερίνης. Ουδείς γνωρίζει εδώ τί τέξεται η επιούσα. Τα από καιρού εις καιρό έκτακτα δυσάρεστα περιστατικά με πρωταγωνιστές Τζιχαντιστές ή συνοδοιπόρους τους προοιωνίζουν απρόβλεπτες εξελίξεις. Οι Έλληνες μοναχοί και μοναχές, όσοι παραμένουν ακόμα εκεί, και η πέριξ της Μονής Κοινότητα των Βεδουίνων, που είναι οιονεί Ποίμνιο της μονής, ζουν περίοδο τρόμου. Βέβαια, η σημερινή Αιγυπτιακή Κυβέρνηση, αξιόπιστος εκφραστής των Αρχών του μετριοπαθούς Ισλάμ, λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα. Είναι όμως αυτά ικανά προς αποτροπή απευκταίου γεγονότος;
vi. Τέλος, στην περαιτέρω γεωγραφική προέκταση κείται το Ελληνοορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Αυτού δικαιοδοσία τοπική είναι όλη η Αφρικανική Ήπειρος. Ήδη, η Β.Αφρική (π.χ. Λιβύη με εμφανή εδώ τη δράση των Τζιχαντιστών) χειμάζεται θρησκευτικά. Έχει διαλυθεί de facto η εδώ Μητρόπολη Τριπόλεως. Ο Μητροπολίτης της Θεοφύλακτος και η Κοινότητα των Ελληνοορθοδόξων βρίσκονται ήδη πρόσφυγες, εκτός Λιβύης. Ναοί και Προσκυνήματα έχουν συληθεί και καταστραφεί. Πλην, και σ’ άλλα Κράτη της Ηπείρου αυτής η κατάσταση των Χριστιανών κατοίκων τους δεν είναι η καλλίτερη.
vii. Γενικό συμπέρασμα: Οι μνημονευθέντες Χριστιανικοί Θεσμοί καθόλου και στα επιμέρους βιώνουν, άμεσα ή έμμεσα, πλησίον ή μακρόθεν, τον καύσωνα του ισλαμικού εξτρεμισμού. Οι συνέπειες ανασφάλειας, διωγμού και προσφυγιάς απρόβλεπτες. Η επιβίωση στις ιστορικές έδρες τους ή ακόμη εντός των ορίων των τοπικών δικαιοδοσιών τους δοκιμάζεται, παντοιοτρόπως. Ένεκα όλων αυτών, αναδεικνύεται ο οφειλόμενος και εκδηλούμενος ήδη διεθνής Πολιτικός, Παγχριστιανικός, και δη Πανορθόδοξος, Προβληματισμός περί του τί και πώς δέον γενέσθαι.
5. Οι ευθύνες της διεθνούς πολιτικής και χριστιανικής Κοινότητος
i. Πολιτεία και Εκκλησία της Ελλάδος: Η Ελληνική Επικράτεια, στο πολυτάραχο και απρόβλεπτο περιγραφέν και αναλυθέν τοπίο, σύνορο μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, συνιστά όαση γεωπολιτικής σταθερότητος εντός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, παρά την οικονομική και νομισματική κρίση στην ίδια και στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα, πολιτικά και εκκλησιαστικά, αναδέχεται ιδιαίτερες ευθύνες πρωτοβουλιών και δράσεων προς επιτόπια υποστήριξη των πληγεισών Χριστιανικών Κοινοτήτων.
Σε πολιτικό επίπεδο οι σχέσεις Ελλάδος και πληττομένων Κρατών είναι λίγο ή πολύ καλές και παραγωγικές. Υφίστανται ιστορικοί δεσμοί. Με δικές της πρωτοβουλίες και σε συνεργασία με το διεθνή παράγοντα οφείλει η Πολιτεία την εκ του σύνεγγυς πρακτική συνδρομή και στήριξη, βάσει προγράμματος και σχεδίου. Οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές στη Χώρα από τη βορειο-ανατολική Νησιωτική Ελλάδα είναι απότοκος της έκρυθμης καταστάσεως στα Κράτη αυτά.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, εξάλλου, διατηρεί μόνιμους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας με τα Αδελφά Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, συντρέχουσα πάντοτε στις χρείες τους. Σήμερα όμως επιβάλλεται κάτι περισσότερο να πράξει. Επείγει συντονισμένος προγραμματισμός μελέτης, αναλύσεως και δράσεων τόσο της Ι.Συνόδου, όσο και των Ι.Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος επιστηρίξεως των εκεί, αλλά και των Μητροπόλεων, υποδοχέων προσφύγων Μουσουλμάνων και Χριστιανών στη Νησιωτική Ελλάδα προς ανακούφισή των. Προς το παρόν, εθελοντές πολίτες και Μ.Κ.Ο. εξυπηρετούν εκεί τον ανθρώπινο πόνο, σύμφωνα με τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Οι πρόσφυγες “εις αποκεφαλισμό των” από τους Τζιχαντιστές είναι “εικόνες Θεού” για τη Χριστιανική Ελλάδα και Ευρώπη. Το ίδιο έπραξε η ίδια Εκκλησία προς Βορρά έναντι του Σερβικού Λαού και του Πατριαρχείου Σερβίας και των Ιερών ιστορικών Προσκυνημάτων, πριν και μετά τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, λόγω του προβλήματος του Κοσσόβου.
ii. Το πανορθόδοξο Σύστημα Διοικήσεως και Ζωής: Η κατ’ Ανατολάς Ορθόδοξος Εκκλησία (9 Πατριαρχεία και 5 Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, εν συνόλω 14 Τοπικές Εκκλησίες), υπό το συντονιστικό ρόλο διακονίας της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πλήττεται άμεσα και επικίνδυνα, λόγω γεωγραφίας, εύλογα. Εξού και το οφειλετικό χρέος αναδείξεως του σημερινού προβλήματος διεθνώς, με σαφείς και πειστικές και, όχι ευχολογικές, τεκμηριωμένες θέσεις. Παρότι κι εδώ υφέρπει εσωτερική δυσαρμονία σχέσεων, λόγω των, ως μη ώφειλε, προβληματικών, παλιών και νέων, εντάσεων διοικητικής υφής (π.χ. Μόσχα – Κωνσταντινούπολη, Κωνσταντινούπολη – Αθήνα, Ιεροσόλυμα – Αντιόχεια κλπ. άλλα).
Ασχέτως όμως τούτων, “των οικιών ημών εμπιπραμένων”, επιβάλλεται εξανάσταση και εγρήγορση περί τις αρμόζουσες πράξεις και δράσεις λόγου, γραφίδος, συνεργασιών και παραστάσεων σε ανώτατο διεθνές επίπεδο προς υπεράσπιση των χριστιανικών Θεσμών, Αρχών και Αξιών στις πληττόμενες περιοχές. Αυτές χρήζουν εμπεριστατωμένης αρωγής από τη Διεθνή Κοινότητα. Μάλιστα, βαρύνει τη μερίδα εκείνη της Διεθνούς Κοινότητος, που άμεσα έχει εμπλακεί στην περιοχή (ΗΠΑ, Ρωσία, Ιράν, Σαουδαραβία, Ευρωπαϊκή Ένωση, Τουρκία και άλλοι σύμμαχοί των), προς περιστολή του ανθρωπίνου κακού. Κάποιες από τις μνημονευθείσες Χώρες δεν είναι άμοιρες αναλογικά για την δημιουργηθείσα κατάσταση χάους και πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσεως στην περιοχή.
iii. Ευρωπαϊκή Ένωση – Ευρωκοινοβούλιο – ΟΗΕ: Οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές στις συνοριακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως αθώων συνανθρώπων μας, πτωχευμένων, Μουσουλμάνων και Χριστιανών από τις πυρίκαυστες περιοχές, είναι πρόβλημα αμέσου πρώτης προτεραιότητος. Για την Ευρώπη των Λαών και των Πολιτών του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης θα έπρεπε να σημάνει συναγερμός, εγκαίρως. Η Νομισματική Ευρώπη οφείλει, παράλληλα προς τη μέριμνα για οικονομική και νομισματική σταθερότητα, να λάβει πρωτίστως μέτρα στη βάση των Αρχών της Χριστιανικής Ευρώπης. Η Ευρώπη δε θα έπρεπε να εντρέπεται αλλά να σεμνύνεται για τον χριστιανικό Πυλώνα της, γιατί αυτός είναι ουσιώδες στοιχείο της πνευματικής κληρονομιάς της. Οφείλει να τη στρατολογήσει για την αξία άνθρωπος. Υπεράνω των νομισμάτων είναι ο άνθρωπος.
Ευτυχώς, οι πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Κομισιόν J.C.Juncker, περί του πως πρέπει να είναι ένας Ευρωπαίος Πολίτης, επί τη βάσει των Αρχών της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, που δε φαίνεται να είναι, συνιστούν ωραίο μήνυμα περί του τί και πώς δέον γενέσθαι στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την αξία άνθρωπος.
Ειδικότερα, το Ευρωκοινοβούλιο είναι το κατ’ εξοχή δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Όργανο, που μπορεί να συμβάλει στην πανευρωπαϊκή και πανανθρώπινη προβολή του προβλήματος σ’ όλες τις παραμέτρους, σε συνεργασία με τα εκτελεστικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και με άλλους Διεθνείς Οργανισμούς κύρους, όπως π.χ. τον ΟΗΕ. Να υπενθυμίσουμε, συναφώς, ότι, σύμφωνα με τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1948 με ισχύουσα Απόφασή της, που εφαρμόστηκε το 1951, η γενοκτονία, πάσης φύσεως, φυλετική ή θρησκευτική, είναι και χαρακτηρίζεται τιμωρούμενο απεχθές έγκλημα.
Τέλος, σύμφωνα με ειδικές έρευνες και συγγραφές, δημοσιευθείσες, οι περισσότεροι νεκροί του 20ου αιώνα προέκυψαν από γενοκτονίες, από τις οποίες εξοντώθηκαν περί τα 120.000.000 άνθρωποι. Δηλαδή, περί τους 85.000.000 περισσότερους από τους νεκρούς όλων των πολέμων του ίδιου αιώνα. Το κρίσιμο τελικό αγχώδες ερώτημα, που προκύπτει για τον απλής κοινής λογικής άνθρωπο, είναι: Θα επιτραπούν στον 21ο αιώνα επαναλήψεις των τραγικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος του 20ου αιώνος; Εδώ εδράζεται το χρέος της Διεθνούς Κοινότητος, Πολιτικής και Θρησκευτικής.
Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού
Καρίπειον Μέλαθρον, Θεσσαλονίκη.
29 Αυγούστου, Ημέρα μνήμης αποκεφαλισμού Ιωάννου του Προδρόμου.
2015