Ζούμε αυτές τις μέρες την μαύρη επέτειο για τον Ελληνισμό της κατοχής της Κύπρου. Ζούμε αυτές τις μέρες και την ντροπή του δυτικού κόσμου που με την αδιαφορία του την επιτρέπει.
Έπρεπε να πάω στην Κύπρο, όπου πραγματοποιήσαμε δύο μεγάλες εκδηλώσεις, για να νιώσω βαθιά μέσα μου αυτό το έγκλημα. Βεβαίως, με είχε συγκλονίσει όταν έγινε και πάντοτε στην ζωή μου, η σκέψη μου ήταν σε αυτή την βαρβαρότητα, γιατί μόνο βάρβαροι λαοί μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Συγκλονίστηκα με όλα αυτά που ένιωσα και είδα. Ένα νησί, ένας λαός, ένας λαός των σύγχρονων ηρώων (Παληκαρίδης, Αυξεντίου, κλπ) που κατάφερε να κερδίσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία και να ελευθερωθεί, σήμερα είναι χωρισμένος στα δυο με την ανοχή και την πλήρη αδράνεια των μεγάλων δυνάμεων. Περπατώντας από τα Φυλακισμένα Μνήματα στο νεκροταφείο των ηρώων, στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και στην μαρτυρική Αμμόχωστο, συγκλονίστηκα, έκλαψα. Παρά τα δεινά που πέρασαν οι αδερφοί μας, είδα βαθιά μέσα τους την υπερηφάνεια ότι είναι Έλληνες, τον εγωισμό ότι «θα ζήσουμε και μεγαλουργήσουμε», την θλίψη καλά κρυμμένη για όσα είχαν και έχασαν. Αυτό όμως που ένιωσα επισκεπτόμενος την Αμμόχωστο, την κατεχόμενη Αμμόχωστο, δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Εκείνος που με οδήγησε εκεί, μου έδειξε ένα κυπαρίσσι μέσα στην πόλη-φάντασμα και μου είπε «το βλέπεις αυτό το κυπαρίσσι στο βάθος; Πόσο μεγάλωσε… Το φύτεψε ο πατέρας μου μόλις γεννήθηκα”. Τόσα χρόνια μετά, θέριεψε! Εκείνο που έχει παραμείνει μικρό είναι το φιλότιμο του πολιτισμένου κόσμου που επιτρέπει ακόμα να υπάρχει στον πλανήτη Γη το 2020 η πόλη φάντασμα, το κομμάτι αυτό της Αμμοχώστου που μοιάζει με ένα τοπίο πυρηνικού ολέθρου, περιφραγμένο κρατώντας μέσα την ιστορία χιλιάδων Κυπρίων που εκεί έχτισαν κάποτε την ζωή τους με όνειρα και ελπίδες. Ένα νησί χωρισμένο στα δύο, με μια ζώνη που χωρίζει την Λευκωσία, τους δρόμους της, τα κτίσματα στα δύο. Ούτε το τείχος του αίσχους που χτίστηκε για να χωρίσει την Γερμανία σε Δυτική και Ανατολική δεν μπορεί να συγκριθεί με τις πλαστικές ταινίες διαχωρισμούς που χωρίζουν το νησί στα δύο. Ντροπή και πάλι για τον πολιτισμένο κόσμο! Ή γι’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι. Ακόμα και σήμερα μόνα τους τα αδέρφια μας προσπαθούν να ανακαλύψουν τα κόκκαλα των αγνοουμένων που εξακολουθούν να υπάρχουν. Μα τόσο δυνατός είναι αυτός ο βάρβαρος λαός που κατέχει την μισή Κύπρο ή τόσο πολύ έχουν μωραθεί οι «πολιτισμένοι»; Μάλλον το δεύτερο!
Εμείς, λοιπόν, γι’ αυτούς τους λόγους εκδώσαμε το δίτομο έργο «Ιστορία της Κύπρου» προκειμένου να το αποστείλουμε στα ξένα κέντρα εξουσίας μεταφρασμένο στα αγγλικά. Γι’ αυτό και ετοιμάζουμε τώρα μια νέα έκδοση για την πόλη-φάντασμα, την Αμμόχωστο. Δεν θα πούμε «τι άλλο να κάνουμε». Θα πούμε ότι «θα κάνουμε ο,τι μπορούμε μήπως και τους αγγίξουμε λίγο στο φιλότιμο-αν υπάρχει- ή στον νου αν έχουν χώρο για να ασχοληθούν με αυτά».